Bak Yine Umutlanasım Geldi

Geldi. N'apayım? Geri git, seni istemiyorum mu diyeyim? Zamanında sana çok kucak açtım ama beni hep yüzüstü bıraktın mı diyeyim? Şimdi ekilirsin ekilirsin sonra açmadan çeker gidersin mi diyeyim? Yok, olmaz. Hem çalmış bir kere kapıyı, pek de güzel pek de şirin, içeri almadan olmaz ki!

Gel dedim. Gir içeri. İstediğin yere geç. Her yer müsait. Saat ve yer müsait. Bu şahıs müsait. Sen gel, istediğin yere otur. Açsan iki lokma bir şey ye...

Geldi. Yine umutlanasım geldi! Böyle çiçek böceğe sevinesim, dünyayı sevesim, hoplayıp zıplayasım geldi. Beklemiştim ya hani bir mutlu günü ve olmamıştı ya hiç, bak, ona bile seviniyorum şimdi. Çok bekledim, üzüldüm belki ama... Bak! Beklenmeyen bir anda geldi, ne güzel de geldi, ne de güzel oldu diyeceğim diye umutlandım şimdi.

Umutlu olmak bile güzel. Böyle ardı arkası kesilmeyen düşler kurmak... Ardını, arkasını, bugünü, yarınını düşünmemek güzel. Yalnız umutlanacaksın! Uzanıvereceksin öylece... Düşünmeyeceksin, yalnız umut olacak. İnanacaksın da! Bileceksin bir gün olacak!

Er yahut geç! Düşün bir kere, kırmızı ile yeşil kıyafette ne kadar uyumsuz görünür göze. Oysa karpuzda öyle mi ya! Çiçekte öyle mi? Ne bileyim, az evvel yerken bunu düşündüm. İşte umut böyle de bir şey... Karpuzun renk uyumuna bakıp sevinmek...

Oturup umut tanımı yapmayacağım tabi. Ama bak, yine umutlanasım geldi! Böyle kuş tüyleri takıp uçasım geldi! Sanki tüm bu sıkıntılar, zamanın tek tonluğunun yarattığı karmaşa ve içine çekilen yalnızlık, ittirildiğin hayat gailesi geçecek gibi... Sonunda gelecek olan büyük mutluluk için hazırlıkmış meğer tüm bunlar! Meğer her şey, sen sonra çok sevinesin diyeymiş! Meğer umut bir rüyaymış ve uyanınca her şey gerçek olacakmış...

Olamaz mı? Olabilir...

Dedim de bak yine, yeniden umutlandım.